#8 Ernestine Comvalius –  ‘Hoe kan het dat we steeds meer spelen, maar steeds minder speels worden?’

Ernestine Comvalius – schrijver, adviseur en dé vrouw achter het multiculturele Bijlmer Park Theater –  wordt in de tweede week van haar pensioen wakker en schrijft spontaan het gedicht See Saw.

Diezelfde week ontmoet ik haar voor Ask it Forward. We besluiten aan de hand van haar eigen ‘spelende woorden’ de vraag die Roland van der Vorst aan haar aanreikt, te onderzoeken: ‘ Hoe kan het dat we steeds minder speels worden t.a.v. gevoelige maatschappelijke thema’s, terwijl we steeds meer gamen, spelletjes verkopen en spelen integreren in onderwijs en onze organisaties?’

 

Shownotes

• Gekozen kunstwerk: See saw (geschreven door Ernestine Comvalius, januari 2021)
• Uit See Saw: De ultieme vorm van leven is loslaten. De ultieme vorm van liefde is loslaten. Loslaten met overgave. Ik oefen.
• Toen ik dit schreef wist ik niet waar het uit voortkwam. Vanochtend besefte ik me pas dat dit gedicht over spelen gaat. Toen dit gedicht in me op kwam, wist ik dat ik aan het broeden was op het vinden van nieuw evenwicht.
• Spelen helpt om ernstige dingen kleiner te maken. In de dingen gaan, je erin verdiepen en dan loslaten.
• Er moet een gelijkwaardig playing field zijn om te kunnen spelen. We kunnen niet speels zijn als de kaders niet veilig zijn.
• Spelen is geen lineair proces. Het je belangrijk om durf te hebben om in het leven verschillende uitstapjes te maken. Het resultaat loslaten is ook een belangrijk deel van spel.
• Spel is van alle tijden. Ik weet niet of we nu minder spelen dan voorheen. Ik ben een zwarte vrouw uit Suriname. Ik zie rituelen ook als spel. Ook in grimmiger tijden, bijvoorbeeld hoe mensen demonstreren.
• In deze tijd staat moet alles ‘fun worden’. Je hebt echter wel een verantwoordelijkheid je rekenschap te geven van hoe hetgeen je te zeggen hebt aankomt bij een ander