Laura Mentink
Nieuwsgierig naar:
Het hele plaatje. Het hele verhaal. wat wordt er niet gezegd? Welke stem wordt er niet gehoord? Welk perspectief zien we over het hoofd? Mijn nieuwsgierigheid beperkt zich niet alleen tot mensen, ook naar niet-mensen ben ik nieuwsgierig. Hoe communiceren bomen, dieren, schimmels? Wat kunnen we daarvan leren?
De vraag die je raakt:
Wie of wat wordt er nu niet gehoord?
De zin van je leven:
Verbinden.
In alles; werk, privé, kunstenaar zijn, dochter-zijn, moeder-zijn, vriendin zijn, mens zijn, is dat denk ik wat ik doe. Proberen te verbinden. Soms opnieuw met mezelf. Vaak met anderen. Omdat ik denk dat we dat vaak vergeten. Hoe verbonden we zijn met elkaar. Dus eigenlijk is het antwoord op deze vraag: opnieuw verbinden. Het elkaar (en mezelf) herinneren aan die verbinding. Verbinding leidt tot begrip, erkenning, ruimte, oplossingen. Zonder verbinding is de kans groot dat we tegenover elkaar blijven staan roepen en ons heel alleen voelen.
Meesterlijk in curiosophy pijlers:
Luister tevoorschijn, beweeg naar niet weten, geef gehoor aan het geheel.
Werkwijze:
Ik begin met kijken, luisteren, observeren. Het liefst zonder plan of mening. Wat speelt er? Hoe wordt er bewogen? Wat wordt er gezegd en vooral; wat niet? Soms zal ik actief interviewen, soms meer als fly-on-the-wall. Vervolgens geef ik vorm wat ik gehoord, gezien en geobserveerd heb. Dat kan direct on the spot, in een tekening, een klank, een vraag. Soms neem ik langer de tijd en schrijf ik een monoloog die ik speel. Vaak zal ik je vragen het andere perspectief in te nemen en vanuit het andere perspectief te spreken.
Ervaring:
In 2001 vertrok ik als achttienjarige naar Kenya om ‘de wereld te redden’. Ik wilde tropenarts worden, of journalist en antropoloog. Redden met mijn handen, of de wereld
vertellen wat er te redden viel. Eenmaal daar heb ik niets en niemand gered. Er waren helemaal geen ‘goeien’ en ‘slechten’. Mijn liefste collega’s bleken corrupt, aids bleek iets heel complex en goede hulp uit het buitenland bleek vaak paternalisme. Daar begon ik toneel te spelen. Samen met tien Keniaanse jong mensen van mijn leeftijd verzonnen we een verhaal over een familie met aids waarin we iedereen een stem gaven. Zonder oordeel. We speelden in de kerk, op dorpspleinen, bij de Masai. We veranderden niets, we probeerden alleen alle perspectieven te laten zien en dan kwamen er gesprekken op gang, luchtig, zachtjes, over een onderwerp wat eigenlijk taboe was.
Terug in Nederland, deed ik de Toneelschool in Arnhem, speelde dertien jaar lang in binnen- en buitenland (bij o.a. NTGent, de Theatercompagnie, Hotel Modern, Discordia,de Paardenkathedraal, Oerol), tot er iets begon te knagen. Toneelpubliek is een specifiek publiek, ik miste de rest. Het theater is een beperkte plek, ik miste de wereld, de andere stemmen. De interactie. Het gesprek na afloop.
De afgelopen jaren ben ik steeds meer het theater uit bewogen en de maatschappij in. Ik heb een opleiding tot trainingsacteur gevolgd bij de WWLA en een opleiding tot systemisch werker bij Heilig Vuur. Problemen probeer ik van alle kanten te benaderen. Weerstand is vaak een indicator: hier zit je goed. Omdat mijn lichaam als instrument soms te direct is, ben ik gaan tekenen. Geen realistische weergave van de werkelijkheid, maar een impressie, gevangen in water en inkt en ik ben gaan schrijven: het lezen van een gedicht of tekst is een andere ervaring dan een performance. Het gesprek dat volgt op het werk is voor mij net zo belangrijk als het werk zelf, mijn droom is een continue dialoog waarin door wederzijds begrip er langzaam ruimte ontstaat voor onverwachte oplossingen.
Meer weten?
LinkedIn Laura
Wil je in contact komen met Laura?
085-620 4700 of mail@thecuriosophycollective.com