Nieuwsgierigheid bracht mij vrijheid

Interview met member Raymond Kerkvliet

Door: Sigrid Burg – leestijd: 4 minuten

 

We hebben afgesproken op een terras ergens tussen Leiden en Leiderdorp langs de A4. Al trippelend op mijn zomerhakken scan ik de menigte. Een man met brede glimlach, atletische bouw en ontspannen houding wuift vriendelijk en reageert heel relaxed op het feit dat hij tegen mijn wens in heeft moeten wachten. Hij had op zijn stoel kunnen blijven zitten, maar is een rondje gaan wandelen. “Ik ontdekte verderop een nieuw pad en water, terwijl ik hier al vaker ben geweest. Erg mooi.” Een prachtig vertrekpunt voor een openhartig gesprek over relativeren, vertrouwen en… nieuwsgierigheid.

 

Niet wachten, maar bewegen.

Dit heeft Raymond Kerkvliet ook in zijn werk succesvol gemaakt, zo blijkt tijdens ons gesprek. Kansen pakken en risico’s nemen. Op LinkedIn omschrijft hij zichzelf als ‘ondernemer, goeddoener, businesscoach’. Toch haalt hij daar meteen zijn schouders voor op. ‘Wat is een titel nou eigenlijk? Vroeger vond ik dat belangrijk. CEO. Ik weet nog mijn eerste visitekaartje. Naam en titel, sales engineer. Zo ben ik begonnen. Nu zeg ik soms gewoon: levensgenieter.”

De in Leiden geboren en getogen ondernemer vertelt over een zakenman die zichzelf tussen allemaal CEO’s voorstelde met ‘TFO’. “Weet je wat hij met TFO bedoelde?” The Fucking Owner. En dat met zijn Ierse accent. Geweldig toch.”

Taal kan beperken, uitnodigen, compliceren. Hoe drukken we ons uit, hoe interpreteren we elkaar? Vaak zeggen we met veel woorden weinig. Of met weinig heel veel. Zelf geloof ik heilig in doorvragen, vanzelfsprekendheden onderzoeken. Dat kan niet bij iedereen en zeker niet in een gesprek van een uur. Wel bij Raymond.

Hij is member geworden van The Curiosophy Collective en kocht meteen drie extra lidmaatschappen voor degene die graag lid wordt en het nu niet kan betalen. “Ik doe dit graag voor nieuwsgierige mensen die veel willen en kunnen bijdragen. Ik geloof erin dat zij een nieuw perspectief kunnen inbrengen.”

 

Nieuwsgierigheid en vrijheid

Vol enthousiasme vertelt hij hoe belangrijke puzzelstukjes samenvielen door The Curiosophy Collective. “Ik realiseer mij dat bijna alles in mijn leven uit nieuwsgierigheid voortkomt.” Nieuwsgierigheid is voor hem je wereld groter maken. Bewegen, veranderen. De wil te onderzoeken. En het is de nieuwsgierigheid die hem onafhankelijkheid en tevredenheid bracht. Vrijheid.

Raymond is enorm gesteld op die vrijheid. “Ik vul het graag zelf in. Wanneer bijvoorbeeld een leidinggevende weg was voelde ik mij eigenlijk pas lekker, terwijl collega’s niet meer wisten wat ze moesten doen.” Van het bedrijf waar hij in loondienst begon, werd hij vier jaar later directeur-eigenaar en verkocht het succesvol. Nu is hij al een tijdje bewust niet meer zelf aan het ondernemen; hij heeft veel financiële ruimte, doet aan zelfonderzoek en helpt andere ondernemers. “In wezen is mijn nieuwsgierigheid van perspectief veranderd. Eerst was die naar buiten gericht, nu steeds meer naar binnen.” En vervolgt: “Ik voel mij vaak een zondagskind. Ik heb veel geluk gehad en wil anderen ook die kans geven.”

 

“De beweging is bij mij nu naar het samen, ruimte voor de ander. Verbinding. Het is toch fijn dat de ander er wat aan heeft dat ik of jij er ook ben(t)?”

 

 

En dat terwijl hij vroeger ook wel schoffie werd genoemd. Het is waarschijnlijk niet ondanks, maar juist dankzij zijn wortels dat hij nu een succesvolle ondernemer is met een grote mate van vrijheid. Een selfmade-man. “Ik fietste als kind iedere dag over de brug naar Leiderdorp. Aan de andere kant van de brug, daar gebeurde het. Niet in de volkswijk waar ik opgroeide. Een plek waar mijn nieuwsgierigheid weinig ruimte kreeg.”

Is hij dan een dromer, een idealist geworden? “Daar ben ik te nuchter voor en relativeer ik teveel voor”, zegt hij lachend. “Wat is er nou werkelijk achter het (spreekwoordelijke) hek? Onder het hekje door loopt hetzelfde gras natuurlijk. Maar mijn nieuwsgierigheid zorgt wel voor beweging en avontuur om ook over en achter het hek te kijken.”

Als kind wilde hij schipper worden, totdat duidelijk werd dat maanden van huis zijn niet op zou wegen tegen het avontuur. Als salesman vloog Raymond heel de wereld over voor internationale projecten op het gebied van energiecentrales, olie en gas. “Door dat reizen ging ik ook relativeren. Wij maken ons druk over smog, file, etc. In China sta je soms uren in de file en niemand klaagt.”

 

Relativeren als filosofie

Met het vergroten van de wereld, ga je relativeren, aldus Raymond. “En door te relativeren verplaats ik het perspectief. Relativeren is ook relateren. Je kunt stug bij je mening blijven, maar hoe is het nou voor die ander? Je kunt geen conflict oplossen of zelfs verbinden zonder te luisteren.”

Toch is andere meningen toelaten vaak lastig, zelfs beangstigend. Je eigen wijsheid voelt veilig. Daarin zit ook onze controle. Dus gaat ons gesprek verder, over angst en hoe makkelijk het is om die angst en controle leidend te laten zijn. “Ik heb veel mensen in mijn omgeving gehad die wel een oordeel hebben, maar niet nieuwsgierig zijn. Dat raakt mij echt. En ik ben er ook best allergisch voor.”

In het kleine uur dat we elkaar spreken ben ik gecharmeerd van de combinatie van zijn nieuwsgierigheid en relativeringsvermogen. Deze ongeschreven filosofie heeft ervoor gezorgd dat hij de dingen net anders deed en doet. “Zonder haaks of tegendraads te gaan doen. Ik viel op en werd tegelijkertijd geaccepteerd. Dan bereik je wat”.

Voor Raymond zelf is dat een vanzelfsprekendheid. En dat is juist zo mooi aan dit soort gesprekken. We leren van elkaars vanzelfsprekendheden. “En dat is ook bijzonder aan The Curiosophy Collective”, zegt hij nadrukkelijk. “Allemaal verschillende mensen bij elkaar, met andere perspectieven. Mensen waar ik nieuwsgierig naar ben.” Over zijn verwachtingen hierbij is hij helder. “Ik heb geen verwachtingen. Wel vertrouwen. Dat vertrouwen is onvoorwaardelijk. Uiteraard totdat het wordt geschaad.”

 

Tot slot

Wat wil je nog doen, vraag ik tot slot aan deze ondernemer die nooit wil stilstaan. “Ik heb geen bucketlist, geen grote plannen en dingen die ik per se wil doen.” Ben je dan gewoon compleet Zen of word je misschien onverschillig?, vraag ik plagend. Hij lacht. “Nee hoor. Teveel relativeren maakt inderdaad onverschillig. Dat is zeker niet het geval. Ik heb regelmatig vragen: doe ik wel genoeg, wat wil ik nalaten in overdrachtelijke vorm, geef ik genoeg terug?” Vragen zonder directe antwoorden. En die stelt hij ook graag aan anderen. Zo blijven we elkaar inspireren.

We besluiten. Een persoonlijk gesprek. Op een zonnige dag. Zonder haast, zonder moeten, zonder verwachtingen, zonder oordeel. En vanuit nieuwsgierigheid.

 

Nieuwsgierig naar meer verhalen, tips, video’s en podcasts?